من همانم که از پله ها ميدوم پايين

همان که سبز به تن دارد و گشنه است و
ميداند که در يخچال خانه اش همه چيز دارد
جگر حتي

و چيزهايي که يادم نمي آيد اما ميدانم که داريم
من همانم که ميدانم خانه با روتختي زيباتر است

همان که ميخواهد دوست بدارد دوست بدارد دوست بدارد
بي آنکه دوست ندارد
همان که آدمها را ميشناسد وقتي هوا کمي سرد است
و آدمها ميشناسندش
همان که سرفه ميکند و درس بايد بخواند و ميداند
که در يخچال خانه شان انار دارند
انار دون شده

و ميخواهم بزرگ باشم و زياد و عميق

همان که خوب ميداند که چقدر همه چيز همانطور که

ميخواهم

خواهد بود

همان که تويي
همان که اوست
من همانم که منم.

من
از لاي ديوار
صداي باران را ميشنوم
و ديوانه وار
خوابم مي آيد
و انگار از بودن چند نفر خوشحالم

اولين شب استقلال را من شخصاً به خود تبريک ميگويم

شب اولت در اين خانه بخير عزيز دلم

(:

امشب کوچهء ما خوشحال بود

نوزادانش گريه ميکردند
پدربزرگهايش آن طرف پنجره نوه به بغل راه ميرفتند و شايد حتي لالايي ميخواندند
پسرهايش روي پله ها نشسته بودند
پله هايش را مرد مسلمان قبلاً آب داده بود
يا شايد لوسي
منش حس خانه را داشت
دامنش شبيه پرده هاي خانه هاي روشن پنجره دار بود
ماهش در نيمه بودن کامل بود و
«هيچ کم نداشت»

کوچهء ما امشب
کوچهء ما شده بود

درست انگار که زمستان باشد
يا اول مهر

دلم ميخواهد بدانم روز قيامت به چه زباني بايد حرف بزنم
اگر ايتاليايي باشد خوشحال ميشوم
و بعد ميروم با انگيزه اي قوي سر تمام کلاسهاي ايتاليايي مينشينم

گوله بيلمز گولوم
باهار سنسيز

شايد روزي من هم تکهء مهمي شوم
از خيابانهاي شاد گرم وقتي که روز
روز مادر ميشود
و از کادوهايي که خواهيم خريد
براي مادر شده ها
و از يک حس
از يک شب
از يک رنگ شبانهء حساس
از يک مادر

خيلي وقت است
دلم ميخواهد
کيدو زود خوشبخت شود!

هر کس معجزهء دوستهاي روي پله را به عهده ميگيرد اين يکي را هم به عهده بگيرد لطفاً.

دلم ميخواهد از چيزي تعجب کنم

آخرين بار را يادم نمي آيد

اي کاش من يک ديکتاتور مقتدر و ظالم بودم
تا هر کوته فکر کودني از ننه اش قهر کرد، منتقد سياسي شد و بعد گفت «هر چه ظلم و ستم و گشنگي و بدبختي بيشتر، فرا رسيدن يک انقلاب با شکوه مردمي زودتر» را بگيرم، بگذارم طمع گشنگي را خوب بچشد، رنگ بدبختي را نشانش بدهم، چوب داغي در مقعدش فرو کنم و بعد با يک لبخند مليحانه انقلاب پر شکوهش را انتظار بکشم!

.....

مجبور ميکنيد ما را که چه آرزوهايي بکنيم!

بايد که گريست زار و زار شايد!

ما مردم آينده نگر در يک روز يک تو دهني گنده ميزنيم که يک عمر دهنمان سرويس شود!

مهم اين است که تو دهني را زده باشيم!

در خيالبافيهاي خودمان

شما جلوي دانشگاه جمع ميشويد
يا در پارک لاله
شعار ميدهيد
نظر داريد
پر شور و مؤثريد
مشت و لگد ميخوريد
شب ۲۰ نفري خسته و کوفته شامي دور هم ميخوريد
شما زندگي را در اتحاد و با انسانها تجربه ميکنيد
شما اهداف مشترک بزرگي داريد
شما زندگي ميکنيد

همان موقع که شما فرياد ميزنيد و شعار ميدهيد و بازويتان ميشکند و بازداشت ميشويد

ما اينجا يا عاشق شده ايم و منگ
يا سخت مشغول درس خواندن و بزرگ شدنيم
يا نمره گرفته ايم و خودمان را به يک ليوان قهوه مهمان کرده ايم
يا سر اينکه قبظ بيمهء ماشينها را اين ماه من بدهم يا تو در حال پرتاب بشقاب و استکانيم
يا قهر کرده ايم و گريه کرده ايم و خوابمان گرفته است
يا مادرهاي خودمان و همسايه هايمان و هم مدرسه هايمان و دختر چندتا خيابانِ بزرگ بالاتر، همه افسرده شده اند و يک روز دست چپشان درد ميکند و يک روز دست راستشان
يا از خواهرها و برادرهاي بزرگترمان متنفر شده ايم
يا ساعت ۱۰ شب گشنه ايم و تنها
هيچ انگيزه اي هم نداريم که چيزي بخوريم
و آخر فقط براي اينکه گشنه تر نباشيم سر پا چيزي ميخوريم و فرقي هم نميکند چه چيزي

ما هم نظر داريم
راجع به موي کوتاه يا بلند و دامن کوتاه يا بلند و فلان کوتاه يا بلند

ما هم هدف مشترکمان رقابت در درس و پول و زيبايي و خوش انداميست
مشترکاً هر کداممان براي خودمان تنها تنها سعي ميکنيم از بقيه جلو بزنيم!

ما زندگي را در پوچي و خستگي و خواب و درس و منگي و گيجي و حرفهاي بيخوديٍ طولاني و خيابانهاي گنده و يک روز ماشين و موبايل داشتن و يک روز نداشتن و تنهايي و تنهايي و تنهايي‌ زياد تجربه ميکنيم

ما چقدر از شما دوريم و چقدر هم بيشتر از خودمان انگار

بتادين بوي توجه ميدهد و فک و فاميل و خانهء بزرگ و حياط و آدمهاي زياد و حوض.

گفتم يادتان انداخته باشم.

اختاپوس
اختاپوس
آه، اي اختاپوس

خوشحالي هيمن است، يا بيشتر؟

سال پيش که وقتي قرار بود هم اتاقيمان فيلسوف باشد هيچ چيز طبق قرارمان پيش نرفت
در عوض امروز بزرگترين فيلسوف زنده را ديدم از نزديک و بعد خوابم گرفت

بعد که هم قدم زنان و اين صحبتها
سوت زدن هم که هنوز بلد نيستم

آدمهاي زيادي هستند که خورهء جان ميشوند
جان من اما خورده نميشود
نميدانم چرا

جالب است اما کلاً

راستي سرهاي مو فرفري هم اين روزها زياد شده اند
گويا بو برده اند

ساعت ۵ بعد از ظهر هيچ روزي آنقدرها که ميشود خيال کرد زيبا نيست
اما خاصيت همهء ۵ بعد از ظهرهاي دنيا اين است که ميتوان همان قدرها خيال کرد که زيبا
هستند
حتي تئوري خجالت زده اي ميگويد که همهء ساعتها همينطورند

درست از همان روز
هوا زمستاني بوده است
اما قشنگ معلوم است که الکش کرده اند
و خوشحاليش روي زمين ريخته است
تا فقط زمستاني بماند
خالص

بايد يک روز خوشحال زمستاني
وقتي هوا سرد بود و ژاکت سرمه ايم به تنهايي زيبا شده بود

بروم کتابخانه و با آن دکمه هاي جالب از آن روز خوشحال زمستاني بگويم
و از آرزوهايم که خطر مسخ شدن تحديدشان ميکند

با سلام به برف نو
برف نو
برف نو
سلام
سلام

حتي با اينکه هوا سوزان است اين روزها

کولهء پشتيِ منو يه دزده زيبا برده
کولهء پشتيِ منو از روي ابرا برده

کارهاي بزرگ
همه در من قلمبه شده اند

کاري بايد بکنم
به بزرگي همهءجيغهاي دنيا
بايد کارهايي بکنم که همه
همه به جيغ زدن بيفتند

به بزرگي همه
به بزرگي صداي جيغ

کارهاي بزرگي بايد بکنم
به بزرگي قلبي که وقتي در اتاق مينشيند و از ماهيها و ضد يخها و مورچه خوارها مينويسد نفسش بند مي آيد
نگران از اينکه کارهاي بزرگ مانده اند
در گوشه اي
زير خاک

کارهاي بزرگي بايد بکنم
به بزرگي سازهاي هندي
به بزرگي همين دفهاي خوش آهنگ
به بزرگي دايره هاي عروسي همهء دختران ترک و پسران آباداني

کارهايي به بزرگي شکلاتهاي شيري
به داغي چايهاي سياه
کارهايي به پررنگي ماژيک قرمزم
کارهاي به زيبايي گونه هاي سرخم وقتي هوا سرد است
و به بزرگي چشمهاي زيادم

همه چيزم زياد است
من مخلوطي هستم از زياديهاي دنيا
ترکيب با مزه اي از صداهاي بلند دنيا
از جيغها
از دادها

از کارهاي زيادي بزرگ
به زيادي ويولون
به شدت لبخندي که گوش را کر ميکند
لبخند
لبخندي که زنده ماندن را پيش بيني ميکند

جايي بود
نشاني اش نشاني من بود
حرفي بود
تلفظش تلفظ من بود
صدايي بود
آهنگش آهنگ من بود

حالا همه چيز
همه چيز من شده است
و کارهاي بزرگ
کارهاي بزرگ من


چه کنم؟

گیسوانم هم کمند نیستند تا عشاق شعری بسرایند

روح پرفتوح هم از همان چيزهاي با مزه است
که مرا ياد ماشين تند آبيمان مي اندازد

و آرين
که کوچک بود و لاغر و حيف
و حيف بود

پر فتوح حکماً تند ميره
از رنوي آبي ما هم تندتر

دامن کشان
ساقي ميخواران
مست و گيسو افشان
از کنار ياران
ميگريزد

ساري گلين آي ساري آخچي

لالالالالا

بهار که مي آيد
يا مورچه ها بال در مياورند و حمله ور ميشوند
يا پشه ها بي ناموس ميشوند و لنگ و پاچه شان دراز ميشود
يا جک و جونورهاي جديد از هر طرف کمين ميکنند و مدعي ميشوند

يا خوابم ميگيرد

فاصله سنيم با آدمهاي گنده روز به روز کمتر ميشود!

بعداً فهميديم که تخم مرغهاي سر سفرهء هفت سينمان
سه تايشان عسلي بودند و يکيشان خام
از اونا که تا ميشکنيش ليز ميخوره

آن يکي را گذاشته بودم با کمي چشم و ابرو سر سفره
که دل هر کس که خواست بشکند، نشکند

سه تاي ديگر
بعداً فهميديم که عسلي بودند

ديدي هر وقت ميخواهي صبحانه بخوري تخم مرغهاي دنيا همه سفت ميشوند؟

بعداً فهميديم آن سه تا عسلي بودند
اصلاً از همان روز ازل که سال خواست تحويل شود
تمام اين روزها سر سفره عسلي بودند

بعداً فهميديم.

شايد چند نفري هم صبح تا عصر دور و بر يو سي ال اي ميپلکند به اميد اين که تو را ببينند در حال تحصيل رشتهء بيولوژي

شايد هم برکلي را طواف ميکنند که مرا ببينند در حال گريه
شايد هم رفتند در Silicon Valley ساکن شدند و عينک خريدند تا بعد يادشان بدهي لطيفترين حرکت زنانه را

ميداني چندين نفر نميدانند جوي آب چيست؟

وقتي انتظار داري چيزي جالب باشد که جالب نميشود
چيزهاي جالب هم بايد از زير بته بيرون بيايند بي خبر

ميداني من را اگر تنها در خيابانهاي اصفهان ول کنند گم نميشوم؟

جالب است اين عيد که هر سال هم ميايد از زير بته بي خبر!

زير بته ميداني کجاست که؟

موارک D:

دوست من ۸ سال قبل هشت کتاب ميخواند
من که بچه بودم و فقط تا ۸ بلد بودم بشمرم
دوست من ۲۸ ساله شايد باشد الان
يا دخترش ۸ ساله

دوست من هنوز هشت کتاب ميخواند و
من ۸ تا کتاب نخوانده دور و برم چيده ام

دوست من جالب است
مثل ipod و کرم کامپيوتر

دوست من کيسهء صفرا دارد

کمي خانه
کمي غل غل
کمي صداي سه بچه
کمي چاي
کمي قند
کمي آخر يک رمان
کمي امضاي يک دوست
کمي تبريک و يک کارت
کمي عيد و کمي صداي يک انسان
کمي حرف و کمي چرت و کمي فيلم
کمي بي حس و حالي و کمي خستگي و آش

کمي رنگ

ساکت لطفاً!

کمي خواب زيادي!

لحظاتي هستند
آنقدر دلتنگناک
آنقدر پر
آنقدر نزديک

که دلم ميخواهد صورتشان را با سيلي سرخ کنم
يا همانجا در آغوششان بمانم
و بمانم
و بمانم

مثل ديدن رئيس مغازهء نزديک به خانه
در مغازه اي دور از خانه

دختر خر کوچکم بعدها خواهد خنديد و زيرکانه باورش اين خواهد بود که
آقاهه همان خداست يا همان دوست نامرئي خودش که همه جا هست
در همهء مغازه ها لااقل

آنوقت مجبور ميشوم باز به ياد خودم بياورم که چقدر عاشق Salinger هستم

کمي وقت ميخواهم
و کمي تندي

کمي کتاب
کمي برف
کمي چاي
و کمي عشق

بياييد امشب همه با هم
از دست خودمان فرار کنيم

ديده ايد
اين خرهاي دوست داشتني دو پا را
که چطور در مسابقات پرش از مانع
اول ميشوند؟

همانها را ميگويم!

ميخواهم يک دانه بخرم
که بکارمش و چيز جالبي از زمين بيرون بيايد

به جالبي همين خرها شايد!

گويا آفتابي و باراني
فرقشان
فقط آفتاب و باران است!

همين نزديکي
پيرمردي CDman دارد

مدرسه اي هم هست کمي نزديکتر
که تيم فوتبالش بعداز ظهرهاي داغ فوتبال بازي ميکنند و بعداز ظهرهاي سرد هم فوتبال

و من هم روزي پيرزني خواهم بود بي دندان

فهميدي حالا وقتي ميگويم همه چيز دارد همانقدر که من فکر ميکنم جالب ميشود بيخود نميگويم!

فقط مانده کرم کامپيوتر که عينک ريبون بزند، دست در جيبش کند و سوت زنان از اينطرف صفحه به سمت شمال شرقي قدم بزند،
و تو که به همان دوست کت و شلوار پوشت سلام کني و چند دقيقه اي محکم بغلش کني
تا تازه بفهمي
معجزه را.

اصلاً من مردهء همينم که به شش نفر قولي بدهم
و بعد هر روز هي به قولم عمل کنم!

تقصير من نبود
ماه کم آورده!

از کنار اين سدهاي کم آب که رد ميشوم
لطفاً هولم ندهيد!

پس چرا اين پليسها به من مشکوک نميشوند
وقتي تنها عابر پيادهء پارکها منم؟

تازگيها
فکر خبيثان را ميخوانم

وقتي ماشينها وسط خيابان ترمز ميکنند که من رد شوم
رد نميشوم
تا نقشهء پليدشان عملي نشود

خوب ميدانم اين راننده ها همه منتظرند من به وسط خيابان برسم
که گاز بدهند و حرصشان خالي شود.

بس که هوا سرد است بعضي شبها!

کمي مانده به صبح و طلوع رسمي آفتاب
نگرانيهايم
جنسشان مسخره ميشود

لولو جان!
جات در آن سر اين ديار خالي
که تا تبليغ ميشود
بيايي و بگويم
«ديدي چه شد!»

يا بيايم و بگويي
« تلي تلي دندونت کو؟»

بعضي وقتها
براي خودم جالب ميشوم

کاش من هم در تبريز گير مي افتادم
مثل دختري که اسمش نازلي باشد و آذري هم برقصد

اصلاً کاش من نازلي ترک خودم را پيدا ميکردم و در راستاي اين راه «چند نفري هستند که دوستشان دارم» به او هم ميگفتم که زياد دوستش دارم

همهء لباس عروسهاي دنيا را ما پشت صندليهاي اتوبوس سرويس دوختيم و آخر
هردو گم شديم

بي آنکه حتي وقت آن برسد که با نازلي در تبريز گير بيفتيم

واقعاً که چنان معجزه ميکند
که درست وقتي که ميبيند بي حوصله شدند
و در اشک ريختن کم مايه گذاشته اند

سيل از اشکشان بسازد و با بي تفاوتي زير پايشان را خالي کند

يا اينکه

اول کمي بلرزاند
بعد خالي کند

برايش فرقي ندارد!

درست وقتي که بيداريهايم پر از زندگي و پيدايش ميشود
خوابهايم در مرگ و مير و بکش بکش دست و پا ميزنند

انگار چيزي اين طرفها لاي پرده هاي خواب و بيداري قايم شده است
و ميخواهد تعادلش را با اين شوخيهاي بچگانه حفظ کند

درست مثل بچهء ۳ ساله اي که لاي پرده هاي سفيد و توري خانه اي که دوستش دارد
قايم ميشود و بعضي وقتها هم با کله يا با دست در شيشه اي که خيال ميکند شيشه نيست
شيرجه ميزند و بعد متعجب ميشود از اينکه چرا تعادلش را از دست داده

و چند سال بعد متعجبتر از اينکه آنقدر از دست داده که ۱۹ ساله شده

و بعد ميخوابد و خواب مرگ و مير و کشت و کشتار ميبيند

گويي چيزي زير تخت قايم شده و ساده لوحانه گمان ميکند که صبح از خواب بيدار ميشوم
و به همهء آنهايي که در خوابم مردند زنگ ميزنم تا مطمئن شوم که زنده اند

گويي شب شده است و خوابها همه از خستگي خوابشان برده
درست مثل بچهء ۵ ساله اي که شب آمدن مادر بزرگ ساعتها مقوامت ميکند و آخر با لبخند و يک دنيا هيجان خوابش ميبرد

انگار نه انگار که در دنيا ناودانها بي صدا هم ميشوند گاهي

گويي فکر ميکرده هميشه همه جا از هوا يا برف مي آيد
يا باران
يا جيش خدا
که اتفاقاً فرياد هم نميزند:
«تمام شد.»
-----

گويي فهميده باشد تمام شدني نيست اين همه کينه

درست مثل بچه اي که زير پايش بلرزد و بلرزد و بلرزد و بعد که از پشت پرده بيرون آمد
فقط پرده اي ببيند تنها وسط آواري که همان خانه اي که دوستش داشته بوده

... همين يک دقيقه پيش
اتفاقاً

واقعاً که چنان معجزه ميکند
انگار بخواهد بفهماندم که امسال رسماً متولد شده ام

گويي که همه چيز دارد همانقدر که من فکر ميکنم جالب ميشود

گويي که تو هم خوب ميداني معجزاتش را از کجايش در آورده

با سلام!
روزتان بخير و گلهاي روي همهء ميزها و دکورهاي خانهء تان خندان باد!

عشق من، سوپرمن،
چند سالي بود پيدايش نبود
چند شب پيش پشت تلويزيون پيدايش کردم
و
حالا من شادم

انعطاف را وقتي ميپذيري
سوار اتوبوس ميشوي
و عاشق همهء راننده اتوبوسها ميشوي

در کافي شاپ کوچکي
بين دوستهايي بزرگ
که چندين سال بود گمشان کرده بوديم
و ميدانستيم که دوستشان داريم
و بعد چهار روز پيش دوستشان شديم

بايد نشست و باور نکرد
که اينجا را ميگويند آمريکا
همان شبح سرگردان بي رنگ و رو

درست گويي اينجا برکلي باشد
يا
فلورانس

همانجا که ۷ ساله هايش ميگويند دانته را رقصان در خيابانها ميبينند هر شب

يا همانجا که ژاکت سرمه اي ميپوشيم و به تنهايي زيبا ميشويم.

به ياد لالها
که نمي توانند عمداً وسط حرف کسي بپرند
به ياد دخترهاي زيبايي
که مرده اند
به ياد کليساها
که روشنند و مرموز و خالي
به ياد آلمانها
و به ياد آدمها

شب بخير!

نميفهمم که زمانه ميخواهد خوب باشد و آدمها نميگذارند
يا آدمها ميخواهند خوب باشند و زمانه نميگذارد!

نميفهمم چرا هم اتاقيم فيلسوف نبود!

کمي غير فلسفي رفتار ميکرد و
من از صبح بخير نگفتنهاي اين يک ماه همهء صبح بخيرهاي دنيا سر دلم ماند

عجيب است!
شايد به خاطر همين براي گم شدن لاي چمن کوچک نشدم!

همه چيز عجيب است و
هيچ چيز آنقدرها که من فکر ميکنم جالب نيست

بايد دو ماه در آفتاب قدم بزنم

آفتاب موجود عجيبيست
و من چه حيف!
با اينکه مادرم لاک قرمز نزد و پدرم تا جايي که ميدانم کچل نشد و
هيچ وقت رديف اول کنسرت شجريان ننشستيم

برکلي عزيزم قول ميدهم هميشه دوستت بدارم صادقانه و خاص

بين خودم و خودت بماند که غم ديوارها و ساختمانها و چمنهاي پر بار و متين و زيبا و با شرفت را ميفهمم
و خوب ميدانم شرمت از چيست وقتي زيبا و سرخ ميشوي

ميدانم رفتن مرا به دل نميگيري
من هم رفتنم را به دل نميگيرم

دوستت دارم
برايم با همان منش و شعوري که از تو ميشناسم
فال قهوه بگير و مرا روي جاده هاي مرتفع و زيادي زيبا ببين

فقط اگر در دريا هم افتادم بدان که نميميرم
يا کمر مادرم را ميگيرم و مرا به سطح آب ميبرد
يا خودم بالاخره به سطح آب ميرسم

بعد بالا را نگاه ميکنم
و جاده هنوز زيادي زيباست

مثل من و تو

بچه هاي زياد زياد زياد زبباي کوچکي که با چشمهاي گنده يا در آب خفه شده اند، يا در دود آتش، يا زير چوب، يا زير کمد خانهء شان يا در اقيانوسي که از خودشان خيلي بزرگتر است يا در آتشي که از خودشان خيلي داغتر
بچه هايي که دلشان خفه شدن که نميخواست هيچ
حتي دلشان کالسکه هاي گران و جورابهاي آبي و صورتي و کفشهاي شيک و قهوه اي و صندلي مخصوص و پوشکهاي راحت و لبخند زدنها و شاد بودنهاي بچه هاي زندهء شما را هم ميخواست.

برويد شادي کنيد و براي بچه هايتان جوراب بخريد، در حد مرگ دوستشان بداريد، شکمهاي خودتان را پر از چلو کباب و قرمه سبزي کنيد، موهايتان را هاي لايت کنيد، لاکهاي قرمز بزنيد، شلوار کوتاه بپوشيد، بعد شلوار بلند بپوشيد و برويد رديف اول سالني که شجريان کنسرت دارد کنار شوهرهاي راضي و شکم گنده و کچلتان بنشينيد.

بعد از کنسرت سر تا پاي همهء آدمهاي سالن را زير نظر داشته باشيد و هي بگوييد چه قشنگ بود و

بچه هايتان همهء همه حيف شوند
مثل بقيهء بچه ها که بچه هاي شما نبودند و حيف شدند.

کاش سوت زدن بلد بودم
هر دو دستم را در جيبم ميکردم
و سوت زنان در خيابانها راه ميرفتم
و بي خيالترين خوش خيال دنيا ميشدم

من يک پارادکس متحرکم

امضا:‌ تلّي کچل

بعضي وقتها
شب بخير ميتواند از رضايت هم باشد

شب بخير