آه اي آدميان
در هر کجا که هستيد
مرا دوست داشته باشيد

يادم نرود که چه بايد باشم

اگر جاي مناسبي پيدا کرديد
شکر را به سرعت بگذاريد

شب بخير

هر وقت غم دارم شب بخير ميگويم.

شب بخير!
غم دارم!

اينجا آنقدر بزرگ است و آنقدر شلوغ که بعد از شايد دو سال يک دفعه ميفهمي که چقدر نوشته هاي عجيب که انگار زندگي تزريق ميکنند وجود دارد
و چقدر شب تعجب آور است
اينجا هوا که سرد ميشود ياد روزهاي حس و برف هم ميشود افتاد
واي واي واي واي واي واي
شجريان هم بعد از دو سال انگار جان گرفته است و اين دگر صدايش نيست که ميشنوم
اين يک شب است به اندازهء چيزي وسيعتر از منظومهء شمسي که صاف است و پر رنگ و پر احساس که آرام ميخواند
در اين سراي بي کسي
من صداي فريادش را ميشنوم اما
من هم بايد از همان اول يک زن ۳۵ سالهء مرموز ميبودم که هيچ رمزي ندارد
کسي به در نميزند
من ۳۴ ساله به دنيا آمده ام و هنوز که هنوز اين يک سال نگذشته است
من هم بايد مترجم افغانهاي برف زدهء آلمان ميماندم و مترجمتر ميشدم و افطار ميکردم
بايد تا صبح در خيابانها در پالتوي سياهي که ندارم راه بروم
من بايد گريه کنم
بايد فکر کنم
خطرناک است فکري که حس دارد
به دشت پر ملال ما
قبل از اينکه به دنيا بيايم شنيده بودم که ميگفتند برف سفيد است
صبحا که در برف به مدرسه ميرفتم فکر نميکردم
خوابم ميبرد
پرنده پر نميزند

کيستيد؟
من زنده شده ام
و زنده شدنم تقديم به قاصدک و دختري که شايد ليلا نام دارد شايد هم نه
تمام هم نميشود بي شرم
واي که نبايد زنده شد
ترسناک است اين حملهء وحشيانهء احساس
در خيابانهاي مرموز بايد راه رفت
فرانکفورت شهر صنعتيست اما از اينجا مرموزتر است
نشسته ام در انتظار اين غبار بي سرا
از مونيخ هيچ نميگويم
اينجا بيابان سبز گه و رغبت و کثافت است
بزرگ است و فقط بزرگ است و باز بزرگ

واي که يا بايد زنده ماند يا نبايد زنده شد
دريغ کز شبي چنين
سپيده سر نميزند

با من اينچنين نکنيد
من جنبهء اين همه زيبايي را ندارم
و جنبهء اين صدا
و اين حس و حال
و اين آهنگ و
وجود غير منتظرهء‌ شما را
و زنده شدن غير منتظره تر خودم را

واي که ميدانم بيشتر از اينها در پيش دارم
واي بر من اگر کم جنبه تر شوم

بخوابيد لطفاً
بخوابيد و راحتم بگذاريد
کاري نکنيد که پاره شوم از اين همه زيبايي
غرق شوم در اين صافي
له شوم زير اين همه بودن
مچاله شوم در اين همه حس
بميرم از اين همه زنده شدن

بخوابيد لطفاً
نگذاريد بيشتر از اينها دوستتان داشته باشم

.... که زندگي به تازه گل نشسته زورق شکسته ايست؟

واي که چه فکر ميکني

واي که اين همه زيبايي را نبايد ديد

واي که نبايد فکر کرد

خوب ميشد اگه به محض اينکه از آدما خدافظي ميکرديم فراموششون ميکرديم تا دفعهء بعد که سلام کنيم؟

بياييد اين بار
همه با هم ديوانه باشيم و احساسات بي دليل زياد پر رنگمان را بر سر و صورت يکديگر پرتاب کنيم

و باز اين منم که لبريزم از احساس
بس بي دليل

همه چيز هم صاف است هم خالي هم طولاني

Haiku Interior Design = Midlife Crisis

اي صبح، اي بشارت فرياد
امشب، خروس را
در آستان آمدنت سر بريده اند!

بازيگر بايد ميبودم

بابا
Hallo

!ween!

بابا
خوش

!حالان!

بابا
زي

!بايان!

بابا
مُشا

!بهان!

بابا
گوشي

!داران!

بابا
با

!جزبان!

بابا
با

!نمکان!

بابا
چشم

!داران!

بابا
ماشين

!آلات!

دوباره تفاوتم با يکي از دنياهاي مهم نيم ساعت شد

و اين نشانهء خوبيست
با اينکه من نشانه نميخوانم

اسم من ارس بايد ميبود
بار ديگر بار ديگر بار ديگر

اسم من گليم بايد ميبود
بار ديگر بار ديگر بار ديگر

اسم من خوليو بايد ميبود
بار ديگر بار ديگر بار ديگر

اسم من کارمن بايد ميبود
بار ديگر بار ديگر بار ديگر

اسم من لنا بايد ميبود
بار ديگر بار ديگر بار ديگر

اسم من جيزقيل بايد ميبود
موجودي ريز که ديده نميشود
در چمن ميدود و گم ميشود
بار ديگر بار ديگر بار ديگر

اسم من کلثوم بايد باشد بار ديگر

اسم من يک تيل بايد باشد بار ديگرتر

و چه بد ميشد
اگر در باران

خانه نداشتيم

ساعتم با اينکه بندش سياه است
زير شيشه اش چراغ سبزي دارد
که شبها روشنش ميکنم
و نورش را تو چشمهاي مادرم که خوابيده است مي اندازم
تا صورتش را سبز ببينم

و بعد با خودم فکر ميکنم که خاصيت خدا اين است
ميگويند در بچگي حتي او هم تلّي نام داشته

نازلي در گذشته

اينجا موهاي همه دراز است
لَخت است
و همه رانندگي ميکنند
و با گوشيهايشان حرف ميزنند

و هيچ کس نميداند حال مرا وقتي ميگويد
ميدونم اسيرت ميمونم واسه تو تو چشمات ميخونم ميخونم ديگه عاشقت هستم

و آدمهاي خيابان نميدانند که من اين آهنگ را قبلاً هم شنيده ام
نميدانند که حالم با هر تغيير ريتم آهنگ عوض ميشود
هي عوض ميشود
هي عوض ميشود
و آخر هم نميفهمم کجا شنيده ام اين همه را

من با بعضي چيزها رابطهء عجيبي دارم
و هيچ کدام از راننده هاي خيابان و ماشينهاي تاريک و گرم اين را نميدانند

با يک ريتم من چند سال بزرگ ميشوم
بعد انقلابي مشوم
بعد عصباني ميشوم
بعد دوست

و آدمهاي پشت خطهاي تلفن هيچ کدام نميدانند که من چندين ميليارد نفر را در دنيا نميشناسم
حتي نميدانند که چندين هزار نفر را ديده ام و بعد گم کرده ام
يا اينکه چند صد نفر را دوست داشته ام و بعد گم کرده ام

خاطراتم را هم
من قبلاً هم نميدانستم با بعضي چيزها کجا آشنا شده ام
بعضي آهنگها را کجا شنيده ام
بعضي حسها را کجا جا داده ام

احساساتم خودم را هم جر ميدهند

هميشه ميتواند بهتر باشد
و دليل زنده ماندن اين است

سوسکها و عنکبوتها اين روزها تنها موجوداتي هستند که علائم را ميخوانند
دليل اصليش سرماست البته

در صورتم علائم بزرگ شدن بيداد کرده است

از خواب بيدار شدن کار عجيبيست

ميخواهي خدا باش
ميخواهي کائنات باش
ميخواهي واقعيت باش
هر چه خودت ميداني ميخواهي باش
فقط اينبار معرفت به خرج بده و يک بار مرا مجبور کن
بگو به من که اگر اين کار را نکنم مرا طرد ميکني
يا هر چه خودت ميداني مجبورم ميکند

من يک احمقم يا همه چيز ممکن است؟

پس آن لحظاتي که قرار است خاطره شوند را چه کنم؟
آن همه داستانهاي من و آنجا که قرار است برايت تعريف کنم را چه کنم؟
آن شبهاي سرد اتاق کوچک و شبهاي سرد خيابان شلوغ و شبهاي سرد ژاکت سرمه اي ام را چه کنم؟
ژاکت سرمه ايم را چه کنم؟
حس زيبا شدن را چه کنم؟
حس من به تنهايي زيبا شدن را چه کنم؟
زيرپتو رفتن و با همسايه حرف زدن را چه کنم؟

آرزويم را چه کنم؟

چه کسي به چه چيزهاي غريبي فکر ميکند؟

D:

از پيش من نرو
بيا هر شب از اينجا فرار کنيم و در خانهء کسي در کنار هم زير يک پتو بخوابيم
بيا به من بگو که دخترت هستم و به من بگو که دوستم داري مثل هميشه
بيا ماشين را با هم در خياباني پارک کنيم و با هم به هم بخنديم
مادرم دوستت دارم
پيش من بمان
مادرم بمان
من را اينجا تنها نزار
من به اندازهء دنيا دلم پر است
ميتوانم سالها گريه کنم
خودمم
خودم که گريه نمي کردم
حالا تا وقت مجال دهد گريه ميکنم
بيا مرا ببر )):
من خانه ميخواهم
من تو را ميخواهم
من را اينجا نزار )):
من ميخواهم بي سواد بمانم ولي با تو باشم
من را ببر )):
ميخواهم در جاده با تو باشم
ميخواهم در ماشين بخوابم تو که رانندگي ميکني
بيا من را ببرتا صورتم مچاله نشده و دلم تکه تکه نشده
من را ببر از اينجا

برکلي، و چيزهاي دگر

امروز بعد از ظهر من لاي چمنها گم شدم
بي آنکه کوچک شوم
نگاهم را هيچ کس نميديد

از آدمهاي بي درد خوشم مي آيد
ساعتها ميشود شادي کرد و نگران فکر و عمق و اين حرفها هم نبود
ميشود همينطور فقط بود

من من شده ام

خانه يعني لذت

اي کاش من هم دلتنگ لبخند کسي ميشدم
شايد آنوقت دلم از تنگي حال و حوصلهء اين همه حس بد را نداشت

به من ميگويند اگر به جاي جمعه پنجشنبه بروي نميميري
و اگر کامپيوتر نداشته باشي نميميري

من در فکر فرو ميروم و هرچه فکر ميکنم به ياد نمياورم که حرفم از مردن بوده باشد

گويا فقط اگر چيزي مرا بکشد ميتوان کارها را راست و ريست کرد براي نمردنم

ياهو مسنجر جذام گرفته است

هنوز ۲۴ ساعت هم نيست که اينجايم
عمقم اما باز به اندازهء عمر يک صوفي غمگين پير زياد شده است
اجباراً ما اينور آب از بيکاري و تنهايي عميق ميشويم

وقتي بالاتر از ما ابر بود
وقتي بالاتر از ما هيچ چيز نبود
وقتي هيچ احساسي نداشتم از بالاي يک شهر بودن
وقتي ما بوديم و يک شهر يخ و يک آسمانِ کثيف
وقتي از بالا قطارهاي دراز مسخره را ديدم

من نميخواستم روي يک ابر زندگي کنم
يا روي دو ابر
يا روي همهء ابرها
هيچکس آنجا نيست

من در معرض حملهء ابرها خوابيدم
من نميخواستم کيفم را ببرند
من در معرض حملهء دزد خوابيدم

استخوانی که شايد جای نيش يک پشهء لاغر باشد

استخوانی که اول پشه نيشش میزند و بعد تو کشفش ميکني

استخوانی که خون درش جرياد ندارد که پشه نيشش بزند

استخوانی که اصلاً استخوان مچ دست نيست و توهم افکار يخ زدهء پريشان توست

افکار؟

افکاری که بهشان فکر نميکنی

پشه ای که سير شده است و هنوز دروغ ميگويد و نميفهمی که چرا لاغر ميماند

استخوانی که مچ دست را ميشکند
تا توهم وجودش را بشکند
و افکار غير مجاز را
با درد وجود داشتن در بی نهايت يک ذهن
آشنا کند

دنيايی که نو ميشود و هی ميچرخد و انباشته ميشود و يک نفر تو که ناگهان ميفهمی يک دنيای نو کشف کرده ای که هميشه نو بوده است و نو مانده است.دنيای چرخان پوست انداز را فراموش ميکنی و پوست می اندازی.ناگهان با لگد به سمت دنيای چرخان پرتاب ميشوی و ناگزير به يادش می آوری
تصادف مرگباری دو دنيايت را فقط کمی معنی ميبخشد.

شايد در يک شهر پر نور در يک روز يک هفته که ميتواند هم ۷ روز داشته باشد حال و خصوصاً هوا مرا کشت.

چه کنيم! اتفاق است دگر.

Coole-o-meter

معلم قد بلند احساساتي با موهاي بلندي که هميشه ميبافد با لبخند بچگانه اي ميگفت دلش براي دعواهاي ما و خنده هاي ما و جديت ما و لجبازيهاي ما و کلاً ما تنگ ميشود

من، با غمي به بلندي موهاي بافته اش و با موهايي که چند ماهيست بسته ميشود آرام ميگويم ما هم دلمان تنگ ميشود و فيلم دوربين ميسوزد

معلم عجيب و دوست داشتنيمان يک تصوير هميشه مو بافته و هميشه عينک به چشم و هميشه تيزهوشانه لبخند به لبي ميشود که به دنبال صداي گنجشکي از کلاس بيرون مي آيد و باز لبخند ميزند و بچه ها با تعجب قبولش ميکنند

من خوشحال ميشوم از اينکه بچه ها با ناباوريِ سرشار از دانستن به سادگيم ميخندند و با هيجان براي معلم مو بافته داستان سادگي روز را تعريف ميکنند

معلم نگاه تيزهوشانه اي ميکند و ميگويد تو جوان ميماني از خندهء زيادي

من خنده ام ميگيرد و معلم حالا انگار قلباً به قانون سوم نيوتون رسيده است

نبايد يادم برود
ميز ۶ نفرهء کلاس فيزيک را نبايد يادم برود

فارغ التحصيل بايد شويد تا بفهميد حال ديشب مرا که در چمن با نيشي بس باز به دنبال صورتهاي بس آشنا ميگشتم و بس محکم صاحبان صورتها را بغل ميکردم و دلم بس زير و رو ميشد.

تمام دنيا را بايد در آغوش خود له کرد.....

بعد از مراسم ....

تا عقدهء حسي نفهميدني به دل نماند

به ديزني لند بايد برويد از چند دقيق بعد از پايان تحصيل تا لحظاتي بعد از اذان صبح تا حال يک من خسته و خوابالو و گرفته اي که با يک دوست مو فرفري در ۵ دقيقه ۴۵ بار خداحافظي کرد و ۴۶ بار بغلش کرد و ۴۷ تا شماره تلفن ازش گرفت که گم نشود را بفهميد.

دوستها را بايد زود پيدا کرد. خيلي زودتر. دوستها را نبايد گم کرد.

حس غريبست.

ما کالاهاي ناطقي هستيم که يکديگر را درجه بندي ميکنيم
بسيار ماهر و خودکفا
دوستانمان را ميتوانيم به راحتي در جدولي تعريف کنيم با چند عدد ستارهء طلايي و چشم چشم دو ابروهاي بالغ و تعدادي قلب قرمز
ما بس خوشحال ميشويم از اينکه از طريق يک دوستِ تعريف شده به ۳۲۵۲۲۲۴ نفر وصل شده ايم!
ما که درجه احساساتمان به ارقام شماره ها مرتبط است
چرا خوشحاليمان را محدود کنيم؟
بياييد از شنيدن اينکه دنيا ۷ بيليون نفر جمعيت دارد شاد و شنگول شويم و شيفته منبع خبر هم بشويم

اين است تنها وظيفه ما کالاهاي منجمد گاه ناطق

پيش از آنکه در اشک غرقه تر شوم
عکسهايم

بايد حال بچه اي که چتر در دست ميگيرد تا از فضاي گرفتهء خانهء همسايه که کور شده است نترسد را فهميد
و حال بچه اي که عاشق غمگين دوستهاي يک روزه اش ميشود را هم

عجله کنيد!
بايد تند تند عاشق شد.
فقط فرهنگ لغتي چيزي همراهتان بياوريد!
بايد معني کلمه را پيدا کنيم.
فعلاً هر کس پرسيد بگوييد عاشقيم.

احمقها! زود باشيد
دير ميشود
بايد با عجله عاشق شد
ليوان آب در دست داريد روي ميزي بگذاريد و سريعاً دل را به کسي ببنديد
ببنديد دل را به کسي
به کسي دل را ببنديد
کسي را پيدا کنيد و دل را به او ببنديد
دلي را به کسي که زود بايد پيدا کنيد ببنديد
ميتواند حتي تير چراغ برق باشد
ببنديد فقط

بايد بست دل به سرعت

زني مو بلند در معدهء من نشسته است
پيراهن سياهي به تن دارد
مانند لباس هيولاهاي ابله افسانه ها ميماند

نميدانم جادوگر است يا خواهر روحاني يا يک معشوقهء هندي يا يک دختر فرش باف روستايي
موهاي درازش گاه به بند بند دلم گير ميکنند و آشوبي به پا ميشود
ميگويمش از ديوارها دورتر بنشين و موهايت را شانه بزن
شايد کر است

حالا ميترسم موهايش در گشنگيم حل شوند
فکر نميکنم کچليت مقبول صورت گنجشکانه اش باشد

يک سوسيس ميخورم
بشقاب پر از سس را نگاه ميکنم و در يک لحظه فکر ميکنم زن خون سرفه کرده است

نگرانش ميشوم
گشنه ام مشود
.....
نگرانش ميشوم
گشنه ام ميشود

....

چند روز بعد نگرانش ميشوم
گشنه ام ميشود

....
فقط گشنه ام ميشود.

همسايه فرياد ميکشد، همسايه فرياد ميکشد
خانه بوي مرداب ميدهد و من هميشه خوابم ميايد
من هم کوچه را به ياد دارم
من هم بچگي قايم باشک بازي ميکردم
من هم بچگي نخودي بودم هر بار که وسطي بازي ميکرديم
يک دسته مو در برس مانده است
موچين به دستهء مو گير کرده است
همه چيز غرق در رخوت است
همسايه هنجره اش پاره شده است
اما خون هم دگر ثابت شدست
همانجا ميماند و بيرون را نگاه ميکند
ميترسد بريزد، ميترسد.
خون هم ميترسد.

خانه بويِ مرداب ميدهد
bang bang, I hit the ground
bang bang, that awful sound

ميخواهيم همين فردا گروهي از باغ وحش قستينيلوچ را به نقطهء ديگري از اين زمين بفرستيم تا عقده هاي دوران بچگيمان جبران شود و بابا جان ازمان راضي باشد.
بعد ميخواهييم آنقدر وحشي شويم که از قيافه رکيکمان همه در جا کشته شوند.
بعد ميخواهييم نقطهء ديگري از زمين را کمي انگولک کنيم بلکه چيزي نسيبمان شد.
بعد اگر نشد، خاصيت عمليات انسان دوستانه و صلح طلبانه مان اين خواهد بود که عده اي از باغ وحش قستينيلوچ که بوي خوشايند تعفن با هر نفس ناحقي که ما بهش حق مطلق ميدهيم در سرتا سر وجودشان غالب است، به کثافت و هيج و پوچ لجنمال واقعيت زنده بودنشان اضافه ميکنند و ما بس مشعوف ميشويم از اينکه اين باغ وحشيان را در لجنزار مطلوبي که خودمان درش معلقيم، پا بر جا ميبينيم.
بعد به اهالي منطقهء انگولک شدهء زمين ميگوييم اِ! چه جالب! نميدونستيم اينجوري ميشه که! ببخشيدا!
شب در خانه با بچه هاي لپ گليمان حرف از حق و اخلاق ميزنيم.

معملان زيباي مو طلايي! امشب همگي با هم برويد در يک قوطي جا دار و راحت از تجربياتتان و از همکارانتان و از سفرهاي تابستانتان حرف بزنيد.
من که پير شدم، بيرون بياييد.
مي خواهم امنيت را متمدنانه در دنيايم برقرار کنم.

چه زيبا شده است اين تو!

مهسا شبها، قبل از اينکه طول راهرو را طي کند، گردنش را کج ميکرد، دستش را به موازات چانه اش بلند ميکرد و با به ياد ماندني ترين لهجه و آهنگ ممکن ميگفت شب بخير.
در آن روزها چشمهايش پررنگ ميشدنند هر بار که پشت در با حس دلنشين از تنهايي در آمدن پيدايش ميکرديم.

ما به طرف صف ميدويم.
هارديپ را ميبينم و يادم مي افتد که نميدانم از کجا ميشناشمش.
ما به طرف صف ميدويم و در گرما منتظر ميمانيم.
کوه يخ هم با نگاهي خاليتر از نيمهء خالي ليوان دنبالمان مي آيد.
تايماز از نيمکتها و ميزها رد ميشود و کچلتر ميشود و چاقتر.
دو نگاه دوستانه هم دنبالش ميروند.
ما آرام از پشت ميزها به صف ميرسيم و پشت سرشان منتظر ميمانيم.
تايماز بزرگ شده است و من نميدانم چه شده ام. هوا گرم است.
اصرار دارم به يکي بگويم که از جلسهء امتحان آمده ام، که امتحان آسان بوده است، که در انتظار گدو را انتخاب کرده ام، که زنگ صبحانه در کتابخانه امتحان ميدادم و که گشنه هستم.
کوه يخ با ماتيک پر رنگش و کفشهاي مثل سفينه اش هيچ کدام اينها برايش مهم نيست.
بي صبرانه آمدن عيسي را انتظار ميکشد و ديوانه وار از نمک پسرهاي کلاسشان حرف ميزند.
کله کچلش را ميبينم که ميخندد، دوستانش را ميبينم که قلقلکش ميدهند و شکمش جلوتر مي آيد. با خنده از صف بيرون ميرود و دوستانش از خنده غش ميکنند. زنبوري مي آيد و همه به فرار تشويقش ميکنند. کمي مو بر روي سرش در آمده و روپوش و کلاهش را ميگيرد و شکمش خوشحال است.
کوه يخ را ناديده ميگيرم، هارديپ را نگاه ميکنم که قدش بلند است و زيرکانه جلويش مي ايستم که از کوه يخ و گرما حفظم کند.
تايماز منتظر دوستانش مي ايستد، لبخند بي خيالي ميزند و من در نيمچه فضايي که از هارديپ تا شادي فاصله دارد به اندازهء شکمم و قد کف پاهايم خوشحال ميشوم.
کوه يخ بدون هيچ حس خاصي مرا هل ميدهد. هارديپ به کتابخانه بدهکار است. کوه يخ بدون هيچ فکر خاصي يک ضرب چيزي ميگويد. من روپوش و کلاهم را ميگيرم، به موهاي تيغ تيغيِ تايماز دست ميزنم و به تمام ۴ ساله هاي دنيا حسودي ميکنم.
کوه يخ کلاه و روپوشش را ميگيرد و اتوماتيکوار چيزي راجع به دلسوزي ميگويد.

يو ها ها ها ها!

این سایت:
۱) به درخواست عده ای از خوانندگان محترم
۲) به علت بی تربیتی
۳)‌ به علت ترویج فرهنگی ترکی
دوباره هک وار!!

آلاگوز، آلاگوز، آلاگوز،
لالا لا لالا لا لالا لا

آقای هکر دلت آب، چای که برات نياورديم هيچ تازه هکتم کرديم!
استاد استاد که ميگن يعنی همين ديگه!

بابا اين استاد ما خدای استادان جهانه!

وبلاگ فوق براي مدتي هک شد

اضافه شد: اين سايت فوق ديگر هک نيست. ولي مردم‌آزارهايي مثل من و امثال من هنوز همه جا هستند!

من بند مي اندازم.

دوست من عنکبوت سه روز بود که گوشهء ديوار نشسته بود و به چمنزار حولهء سبزِ رويِ زمين خيره شده بود و سخت در فکر بود.
امروز که رفت، جاي خاليش را حس نکردم.
نميدانم به چه فکر ميکرد، اما اگر نام و نام خانوادگيش را ميدانستم تقاضا ميدادم که سال بعد هم اتاقيم شود. نه دوستهايِ عجيب غريب دارد که نگران باشم، نه به شب بيدار ماندن من غر ميزند، نه شبها در خواب ميگوزد، نه دست در دماغش ميکند، نه بويِ عرق ميدهد، نه جايِ زيادي ميگيرد و حرف زيادي ميزند، نه نگاه بدجنسانه ميکند و نه شلخته است.
البته اگر قرار شد فيلسوف خاکي هم اتاقيم شود، عنکبوت را از اتاق بيرون خواهم انداخت يا مرده يا زنده. آخر من از خود گذشته ترين هم اتاقيِ يک فيلسوف خواهم بود و هر آن کس که از خود بگذرد از عنکبوت نيز ميگذرد. من اينها را از فيلسوف خاکي ياد خواهم گرفت سال بعد.
من خاکي خواهم شد سال بعد.

يا من غل غل آبم در يک کتري.

يا من قسمتي از روز و شبم.

من، و ديگر هيچ

يا من شبها خوابم مي آيد، يا سوسکها امسال دير کرده اند.
يا من بايد درس بخوانم، يا برگها امسال زرد شده اند.
يا من بايد تب بکنم، يا هوا امسال سرد شده است.
يا من بايد خيلي چيزها ياد بگيرم، يا يوساريان از جنگ فرار کرده است.
يا من برنده ميشوم، يا من خزنده نميشوم.
يا من برنده هستم، يا آشور ميميرد.
يا من دانشگاه ميروم، يا در تاريکي خفه ميشوم.
يا من خوشحال ميشوم، يا تنها خوشحال ميشوم.
يا من خود را در اتاقي زنداني ميکنم،‌ يا در سالن سينما زنداني ميشوم.
يا من چراغ مطالعه را رويِ اين ميز ميگذارم، يا روي‌ِ آن ميز ميگذارم.
يا من سوسکها را ميبينم، يا آنها مرا نميبينند.
يا من بزرگ ميشوم، يا قرمه سبزي ميخورم.
يا من عينکي ميشوم، يا به سن بلوغ ميرسم.
يا من آهنگ گوش ميکنم، يا به ساعت نگاه ميکنم.
يا من يک روز فريادي ميکشم، يا يک روز آرام لال ميشوم.
يا من با کرمها دوست ميشوم، يا آنها را له ميکنم.
يا من ۱۸ ساله ام، يا شما ديوانه ايد.
يا من دکتر بايد شوم، يا من دکتر بايد شوم.
يا من نقاشي ميکشم، يا من طراحي ميکنم.
يا من کار ميکنم، يا من پول در مياورم.
يا من همسايه ميشوم، يا من سايه ميشوم.
يا من در خود غلط ميزنم، يا علف در چشمهء مو ميرويد.
يا من يک برگم، يا من آن مرگم، يا من يک هوس زندگيم.
يا من تکه اي از خورشيدم...
يا تکه اي از خورشيد سر دلم مانده است.
يا من.

مردگي، و ديگر هيچ

پيرمرد بالا مرده است. سيگار کسي نميکشد در بالکن خانه اش صبح تا شب. سلام کسي نميکند از بالکن خانه اش، سلام نميکنم به کسي در بالکن خانه اش.
من،‌ در عوض، خاطراتم را نيشگون ميگيرم.

برکلي... و ديگر هيچ

يک روز صبح من لای چمنها گم خواهم شد.

من، اينجا، و ديگر هيچ

در اتاق کوچک شيشه ای در لابی هتل پشت کامپوتر سفينه مانند مشکی نشستن و عاشق شدن يا با دوستی صميمی فرسخها آن طرفتر تخته نرد بازی کردن یا نگاهی به نمایشنامهء در انتظار گودو خواندن آنقدر هيجان انگيز است که انگار همهء فرودگاههايِ دنيا را قورت داده ام يا شکلاتی از قوطی شکلات گنديده هايِ چندين و چند سالهء مادربزرگ کش رفته ام.

ميشناسم من آن سرتق مغرور دوست داشتي را که گفت ميزرا کوچک خان بزرگ شده.

پرستو! عکس تو من شده است. خواب تو من. ياد تو سرگرمي من.
سرگرمي ديگري هم دارم من.
صبحها که بيدار ميشوم خودم را سريعاً به اهاليِ خانه معرفي ميکنم تا کيفيت صدايم را برايِ آن روز بسنجم.
تفريح هم ميکنم من.
از مدرسه که ميايم اين دست خيابان تا آن دست خيابان را زيگزاگ قدم ميزنم و به گوجهء کپک زده اي که يک سال بعد بر رويِ تاقچهء اتاق خوابگاه خواهد بود فکر ميکنم.
رويا هم دارم من.
مسواک که ميزنم به دوستهايي که دوستهايم خواهند شد فکر ميکنم و به فيلسوف خاکي که هم اتاقيم خواهد شد.
آرزو هم دارم من.
به سينما و همبرگر و لونهء موشهاي مهربان لا به لايِ سنگهايِ کنار اتوبان پشت خونهء مادر بزرگ فکر ميکنم.
محبت هم دارم من.
به چشمهايِ اي تي خيره ميشوم.
دوست هم دارم من.
به تاکسي و خنده فکر ميکنم و دفتر تلفن را نگاه ميکنم. فقط حيف که شماره ها پاک شده اند و صفحه ها را دستور آشپزي پر کرده. کيچيري پلو با ماش، کوفته با سير، قابله پلو با هويج، صديقه جان، همايون خان، مونيخ، مامان شينه، بابايِ آدلينا، سر فه ميکنه، بابا، مرده، خواهر فروزان، مامانِ مونا، دف، تينا، موبايل، فريبا، نميشناسم، سينما، مامان، زنده، خاله، خاله، خاله، خاله، بستني، انگليس، The Vine of Desire ، سم سوسک، پريسا، يقش کج بود هميشه، شرمين، ساندويچ مياور ميخورديم، مرجان، لباس عروس ميدوخت تو مهد کودک، بلق، منتظر عيسي وايساده، اگه بودي ميدون آزادي، نبودي آن لاين، مونا، نميشناسم، Johns Hopkins و ستون و سه رديف کلمه wide, weit, دور، resist, wiederstehen, مقاومت، محيط زيست.

شب بخير بيداري.
فردا بيشتر خواهم شد.

stair, treppe, پله. دفتر را هم ميبندم.
به پرستو سلامي دوباره خواهم داد و از برف نو انتظار جواب سلام دارم.

شب بخير تودهء خاک.

بياييد همه با هم امشب وازلين بخوريم.

من آنقدر کوچک ماندم که حتي مشق هم مينويسم.

مادرم ميگويد ترشحات سينوسنهايم در گلويم ميدوند و و مرا خفه ميکنند.
من قطره چکاني را تجسم ميکنم که با چهره اي خبيث و پر از عقده در جايِ زبون کوچيکه قرار گرفته و هر دقيقه قطره اي چرکين بر گلويم و ريه هايم در ميکند و چشمهايش برق ميزند.
من آنقدر سرفه خواهم کرد تا قطره چکانِ بي شرم تکه تکه شود.

صدايِ من در همهمهء ضربه هايِ سبز رنگِ پريشاني گم شده است.

آن روز که کور شدم، اين روز هم بي صدا. ميخواهم کم کم يک قوطي بشوم.

فکر کنم کلِ عراقيا رو هم که بکشن و کلاً نسلشون رو از زمين پاک کنن باز اخبار اينجا روزي ۲۵ بار بعد از خبر پاره شدن بلوز اين يکي و شل شدن بند تنبون اون يکي و ازدواجهايِ موفق گيا, اعلام ميکنه که دو تا آمريکايي فدايِ سرِ من شدن.

دستگيرهء درِ خانهء ما از آب طلاست

پسرک سياه پوست که در بالکن قدم ميزند جعبهء عروسکهايِ باربي را در دستش گرفته و تکان ميدهد.
من که در اتاق نشستم هملت را زير لب نفرين ميکنم و به بيرونِ پنجره نگاه ميکنم.
پسرک جعبه را تکاني ميدهد و نورِ خورشيد مستقيماً از جعبه به چشمانِ من هجوم مياورد و من کور ميشوم.
صدايِ راديو را ميشنوم که ميگويد لا لا لا لاي لاي لاي.

هملت! تو روح بابات.

مادرم سوپ بچگانهء احمقها را درست ميکند و من خوشحال ميشوم.
تايماز چند ساعت پيش به دنيا آمد.

آه قابلمه، آه قابلمه، آه قابلمه،
اي کاش اين همه بخار که در خود داري را در چشمهايِ من فرو ميکردي تا گلويم آرام بگيرد.

هملت، بميري الهي!

بويِ استخر مي آيد

کمي مانده به خفقان در تب، سامسا سوسک ميشود و من را مادر پاشوئه ميکند.
مادرم را ميبوسم فقط برايِ اينکه اگر فردا مرد دلم نسوزد.
پاهايم را در سطل آب ميگذارم و حالِ سربازِ ارتش سرخ وقتي که هم ترازِ آلمانيش را ميکشد ميفهمم.
دفتر تلفن را بيهوده ورق ميزنم و به دنبالِ اسمِ گرگور سامسا ميگردم.
مادرم در آب نمک ميريزد و با تعجب آب را نگاه ميکنم که رنگ عوض ميکند.
پنجره اي باز ميشود. الترونيک است.
ميگويد ميخواهي دوستت باشيم؟
ميگويم من قهرم.

آب داغ شده است.

ساعت ۹ صبح يک روزِ تعطيل من بيدارم و بس مفتخر.

Lit. Review #44

اين يارو که پايينِ اون جعبه کوچيکه تو بلاگر ميگه remember me منو يادِ روح بابايِ هملت ميندازه.
صلوات.
.....

اول!

خاک بر سرِ مارمولکهايِ سبز!
احمقها فکر ميکنند به رنگِ صخره در ميايند اگر آفتاب بگيرند!

دمشان هم که کنده ميشود، فرار ميکنند و بعد از چند دقيقه گنجشکي را دنبال ميکنند.
فکر ميکنند ببر را از رو بردند.

الاغها! کمي فهميده باشيد!

ساعتم زيباست

دهانم لوبيا و سبزيِ داغ را در خودش نگه ميدارد، دندانهايم آرام و صبورانه برنجِ داغ را ميجوند و زبانم ميسوزد و زخم ميشود که لوزه هايم را حمايت کنند و در نهايت مرا خوشحال کنند.
افسوس!
افسوس که بي فايدست.
لقمه را قورت ميدهم و لوزه هايم آتش ميگيرند.

بايد ياد بگيرند اول خودشان را حمايت کنند و آتش نگيرند و بعد ناخواسته لوزه هايم را حمايت خواهند کرد.

از چاي با عسل بگوييد تا برايتان بگويم از فلسفهء خودخواهي و موضوعِ مبهمِ همنوع پرستي.

بله، قاعدتاً گيج کننده بايد باشد....
به هر حال سعي ميکنم بفهممتان. نه، مطمئن باشيد هدفم خودخواهانست و اصلاً انسان دوستانه نيست...
البته از آنجايي که من هم انسانم شايد هم هدفم در همان انسان دوستيِ خود پسندانه خلاصه شود.
اصلاً هدف کدام است؟
سعي ميکنم بفهممتان.

United, We'll Think of the Civil Rights Movement, Aloud

پرتقال را، پرتقال را، پرتقال را بعد از اين بايد کند.
پرتقال را رويِ ستاره ها نقاشي بايد کرد.
پرتقال را رنگ بايد کرد. بنفش نه.
پرتقال را بايد کشيد، اسم دانشگاه را بايد نوشت، اسمِ هم شاگردي را بايد نوشت، ستاره را به ديوار بايد منگنه کرد.
خوشحال بايد شد.
ناهار بايد خورد.
سيب سبز ترش را تا کلاس بايد خورد. در کلاس نقش گيج غرق در سيب را بازي بايد کرد و لبخند از ته دل بايد زد، در ته دل بايد زد. سيب سبز رويِ زمين افتادست، سيبِ‌ تو در دستت.
پول بايد برنده شد. کار هم بايد کرد. درس هم بايد خواند. بزرگ هم بايد شد. در يک اتاق با هم اتاقي هم زندگي بايد کرد. دکتر بايد شد.
لباس گرم بايد پوشيد، لپ تاپ بايد داشت. زود بايد خوابيد، ميز تحرير بايد داشت. جان بايد داشت. کمي صبر بايد کرد و با عجله خوشحال بايد شد. دوست بايد پيدا کرد.
اسمها را ياد بايد گرفت. امتحان بايد داد. نفر اول بايد شد، پول بايد داشت. جين بايد پوشيد، آگاه بايد بود، فعال بايد بود، درسخوان بايد بود، خوشحال بايد بود، زمانها را دائماً بايد با هم آشتي داد و فرياد بايد کشيد و آواز بايد خواند و صداها را زمزمه بايد کرد.
بايد به ياد داشت. بايد ديوانه شد. بايد آزاد شد. بايد خود شد و خدا شد و خرما هم شد.

پرتقال را، پرتقال را، پرتقال را،
بعد از اين
بايد پوست کند و خورد.

برايِ بچه اي که پدر مادرش غمگينند خواهم مرد.

قول ميدهم.

در آستانهء بزرگتر شدن

من امشب ساعت ۷ به نيرويِ‌ همبستگي ايمان آوردم.
همه متحد شدند تا از جوابِ دانشگاه از طريقِ اين شبکه مطلع شوند و من که ۷:۳۰ از خواب بيدار شدم را پشت سر گذاشتند. درها را بستند و مرا راه ندادند. البته من هم لج کردم، مشق نوشتم در عوض، و ۲ ساعت بعد تنها در شبکه رفتم، درها را بستم و راهشان ندادم، گمان ميکنم.
و بله، و بله، و بله، ميدانم، اين منم که باحالم.

اتحادِ با نفرتتان مرا کشته. شبکه را پايين آورديد. فرقي نميکند نيت شما يا احساسِ شما چه باشد، به هر حال سالي چندين بار اتحادتان چيزي را پايين مياورد. حيف که سايت است اين پايين آمده.

پايين بياوريد، تبخالها را.

تبريک نگوييد

اي کاش، اي کاش، اي کاش، اي کاش
من ............................................................................
...............................................................................
...............................................................................
............................................................................... آهن بودم.

خانم حنا

خروس زري پيرن پري،
چشماتو وا کن!
خروس زري، پيرن پري،
بالا رو نگا کن!
منم منم، منم منم، روباه مکار.
خروس زري، پيرن پري،
چشماتو وا کن!
خروس زري، پيرن پري،
بالا رو نگا کن!
منم منم، منم منم، روباه مکار!
خروس زري، پيرن پري،
چشماتو وا کن!
خروس زري، پيرن پري،
بالا رو نگا کن!
منم، منم، منم، منم، روباه مکار.

خروس زري........

منم منم، منم منم،
روباه مکار.
خروس زري....

روباهِ مکار.

پيرن پري، چشماتو وا کن!

منم خروس، زري پري،
چشماتو وا کن.
منم منم، منم مکار.
پيرن سري، چشماتو بالا کن.
روباه پري....

منم مکار.

روباهو صدا کن، خروس زري!

Howard Roark

خانوم Ayn Rand،
لطفاً به محضِ اطلاع از وجودم، سفارشِ مرا به داوران مسابقهء «يا مرا بفهم، يا گدا بمان» بکنيد!
من شما را ميفهمم.
تراژديِ بزرگي بود مرگتان برايِ من که از وجودتان بي خبر بودم.

من، تيل.

اجازه نيست

برايت توضيح ميدهم.
دو راه داري، يکي را انتخاب کن.
يا ميتواني بالا بياوري، يا تبخال بزن.
اما، نميتواني هر دو را انتخاب کني.
ميدانم هر دو به دور ريختنِ گذشته کمک ميکنند، اما ميترسم رويت زياد شود.
ميدانم رويت زياد هست، اما ميترسم هر دو با هم به تو نسازند.
خودت ميداني،
گذشته را ميتواني نشخوار هم بکني،
اما ميل خودت هست.
انتخاب کن.
فقط بگذار بگويم که گذشته را ميتوايي ذخيره هم بکني امشب که هوا طوفانيست.
خودت ميداني، حق انتخاب با توست.

...
تبخال زدي؟
بتامتازون بزن.
بزرگ شدي!
عيد آب بازي اين طرفا نميبينمت ديگه!
شنيده بودم تبخال ميزني.
خواستم آب جوب بريزم رو سرت، ديدم تبخال زدي.
چي بودي حالا؟
اين همه آب از کجا مياوردي؟
تب داري؟
لرز داري؟
خال داري؟
کهير زدي؟
بزرگ شدي!

خواستم ماست بريزم رو سرت روز عيد آ ب بازي، ديدم بزرگ شدي.
خواستم از پشت بوم شلنگ آبو بگيرم رو سرت، ديدم تب داري.
خواستم شير کاکائو خالي کنم تو دهنت، ديدم آقا يدالله سکته کرده مغازه رو بستن.
خواستم پنير بخرم، ديدم پسرِ سالمي شهيد شده جلو در خونشون سينه زنيه.

خواستم ارمني باشم ديدم حوصله ندارم.
خواستم ژيگول کنم ديدم ژيگولم.
خواستم بزرگ شم ديدم تو بزرگ شدي.

تبخال زدي؟
بتامتازون بزن.

...
خودت ميداني، يا متواني تبخال بزني، يا بالا بياوري يا ....
...

(تبخالي را بالا مياورد.)

بله بله بله،‌ ميدانم. اين منم که باحالم.

گزارش عيدانه (شبعهء ژاندارمري)

عنکبوتها از عيد شاکي شدند!

به اين نتيجه رسيده ايم... که تا مدرسه را تعطيل نکنيم،
عيد نميشود.
مدرسه را تعطيل کرديم
که تا ظهر بخسبيم و آنگاه که برخاستيم
عيد را ناظر باشيم.

بازار گل سحر خيز است
حال و هوايِ مصنوعي ميسازيم که عيدمان عيد به نظر بيايد.تصميم داريم پررو باشيم.
شور و رنگ دورتر از ماه را با زور و اصرار به نرديکترها انتقال ميدهيم و يادمان ميايد که ما هم در دهي در کشوري در قاره اي در ميان دو قارهء ديگر بوديم که انتظار انتقال را ميکشديم و بعد عيد آمد.
ميز کوتاه رنگ رفته نداريم، همسايه نداريم، آب يخ صبحگاهي نداريم، صف در راهرو نميکشيم، برف نداريم، رنگ نداريم، چشم نداريم، لب نداريم، اينها که هيچ، حتي قالي و تخته نرد هم نداريم.
دو قاره در گذشته تصادف کردند و يک قاره پا در مياني ميکرد.
اينجا نشستيم و با شوق بسيار يادمان افتاد که جوان که بوديم احساسمان آسمان را منفجر ميکرد و دوستيهايمان ريشه را آب ميکرد.
يادمان افتاد که چقدر و چقدر و چقدر زيادند آنان که ميشود چقدر و چقدر و چقدر دوستشان داشت.
يادمان افتاد که يک سال نهالمان در خيابان گم شده بود، يک سال خوابمان برد، يک سال اتاق کوچک بود، يک سال خانه روشن بود، يک سال در جوي افتاديم، يک سال جيش ميکرديم، يک سال روسري ميخريديم، يک سال کلاردشت ميرفتيم، يک سال ماردبزرگ ديرش شد، يک سال ميز بزرگ بود، يک سال ما کم بوديم، يک سال ما را کم داشتند، يک سال ما کم را ما داشتيم، يک سال کم ما را داشت، يک سال آب سرد بود، يک سال برف آمد، يک سال سلامي کرديم، يک سال فرودگاه بوديم و فرودگاه زيباست و زندست و سرد است و خوابم ميايد.

يک سال عيد شده است.

يک سال مبارک.
يک عيد مبارک...
ميتواند همين عيد باشد.

دندانهايم از هم باز شده اند.
گمان ميکنم دندان جهل دارم در مياورم.

اسبها را در ماشينِ سفيد ميگذاريم و در جاده ها در به درشان ميکنيم.
اسبها وحشي ميشوند و در جاده ها در به درمان ميکنند.
ماشين سفيد بي اسب و بي ما در جاده در به در ميشود.

ميبينم که سرايت کرده. (به شدت)

D: (به شدت)

شبها موجودات سفيدي لوزه هايم را اشغال ميکنند.
من هم آب و نان ميخورم و راهِ نفسشان را مسدود ميکنم.
آنها به من ميگويند جلاد و من به آنها ميگويم امپراليست.
در صورتشان تف ميکنم و آنها پشت لوزه هايم پنهان ميشوند.
آنها به من ميگويند بي تمدن و من به آنها ميگويم بزدل.
با وقاحت همانجا ميمانند و من با خستگي ميخوابم.
من به آنها ميگويم وقيح و آنها در چشمهاي خسته ام زل ميزنند و شب بخير ميگويند.

رابطهء چرکين دوستانه اي داريم.

من يک آدم* ديدم.

* آدم آن است که من ميفهممش.

چقدر همه چيز قبل است.

تو به قدر ندانستن ادامه بده و من ثانيه شماري ميکنم برايِ دور بودن از تو و از هوايِ آلوده به حالت.

بارون بابا؟
شوخي کردم!
کوتاه بيا.

باران اعصاب ندارد. من مردهء بي اعصاب بودنش هم ميشوم.
و من حس ميکنم در اتاق خفه خواهم شد در لحظهء حملهء بارون به لجن.
بارون به ظرافتِ يک پينه دوز و با شدت جنگهايِ صليبي اينجا را تصرف کرده است و زمين مثل يک بيمار رواني از زير سلطهء بارون بودن لذت ميبرد.
و من مثل يک کرمِ خالي يا يک موش کور بويِ باران را ميفهمم، پنجره را باز ميکنم، احساس خفگي ميکنم، در را باز ميکنم، سرک ميشکم، به باران سلام ميکنم و با لجبازي و کله خري در را ميبندم و خود را چس ميکنم.
بارون از رو نميرود، قصد کرده مرا انسان کند. من ميفهمم که دنيا از آمدنم خوشنود است و انشا مينويسم و به دنبال بورس تحصيلي ميگردم.
بارون مرا از رو ميبرد و من مردهء اعصابش ميشوم که به هم ريخته است.

دندانهايم خستند و بي جان. بيشتر بايد خوابيد.

به مناسبت هجدهمين سالگرد زنده ماندن، شير ظرفشوييِ خانه مان نو شده است.

هيچ وقت نفهميدم.
تغيير يک روزه از حال کردن با آهنگهايِ جوادي يساري به تسبيح دست گرفتن و در منزا جزوه هايِ اسلامي فروختن و بعد به مانيفست خواندن و با هيجان از تروتسکي و نظريه هايِ لنين بحث کردن!
به چند تار بايد آويزان شد؟
شرمندهء خود شدن هم فلسفهء صدفها را دارد.

اينها را که نفهميدم هيچ، از تاريکي هم ميترسم تازگي.
آنقدر هم بزرگ شده ام که پينک فلويد گوش ميکنم.
وقت آن رسيده است که فقر فلسفه را بخوانم.
شايد هم بايد دوباره از فلسفهء صدفها حالي بپرسم.
شايد هم بايد سنگهايِ فسيل را کنار بودايِ بنفش بگذارم و هارموني را جذب کنم.
شايد هم بايد معادلهء چک و آهنگ را تجزيه کنم.
حتي شايد وقت آن رسيده است که همه چيز را نگويم، در خود شايد بايد ماند.

وقت آن رسيده است که شيشه ها را پاک کنم و پنجره ها ببندم و بعد عيد شود.

وقت آن رسيده است که به پرستو بگويم که من بزرگ شده ام، پينک فلويد گوش ميکنم، معادله حل ميکنم،‌ قلب تاريکي ميخوانم، ماشين مسابقه اي سوار ميشوم، مارکس را نابغه ميدانم، شاملو ميخوانم، فسنجون و اسفناج ميخورم و حوا را به ياد دارم.

بزرگتر که شدم شايد سنگ فسيل را نشانت دادم.

چه تلخ است در انتظارِ هيچ سريالِ تلويزيوني نبودن!

هنگام رانندگي اگر شد حيواني را نکُشيد!

انسانها را اما، نکُشيد!
بگذاريد خودشان کشته شوند.

چهار سال گذشت و موهايِ آشفته همه سفيد شدند.

فکر، فکر،‌ فکر، يادم مي آيد. کاش فکر ميسوخت و زبان ياوه ميگفت.
کاش جرأت فکر کردن به امروز و پايان ۴ سال را داشتم.
فکر بهت زده است، ترسيده است.
ميدانم که اگر فکر را آزاد کنم خود سوزي خواهد کرد.
فکر را زنجير ميکنم و خاطرات را همه نيست خواهم کرد.
من ديکتاتورِ بزرگ مغز خود خواهم شد.
من زندانبانِ فکرها خواهم شد.
من شعلهء خاطرات خواهم شد.
من، يک روز، ناگهان شعله شدم.
خاطراتم آواره شدند.
من،‌ در برف، خانه اي را ديدم که غم و دلتنگي ساکنينش بودند.
من ايستگاه سردي را به ياد دارم که بي همتايم درش سرگردان ميپيچيد.
زير قطارِ واقعيات زود رس، بيتايِ ما پنهان بود.
من، شعله در کف دستانم روشن شد و ما زير قطارها راه ميرفتيم گريان در سرما.
با برف يادم آمد ايستگاه.
زمين، اما مرا نبلعيد.
چهار سالي که گذشت، دو سال و نيمش را به ياد دارم.
۴ سالي که گذراندي را ميگويم.
دو سال و نيمش را به ياد داري؟
خانه تاريک شده بود.
من ديدم.
خانه خالي شده بود.
من ديدم.
خانه مهسايي نداشت، خانه کوچک شده بود.
من ديدم.
خانه پرده اي نداشت، خانه جايِ پنهان شدن از يا و يا و يا نداشت.

زمين! فکر را دفن کن در اعماقِ هستهء سوزانت.

کمي من گفتم، کمي من.
کمي من فکر کردم، کمي من، و نتيجه اين بود:
« زندگي مجموعهء هيجان انگيزی از خوابيدنها و بيدار شدنهاست.»

نامهايِ کوچک شدهء ليستي کوته شده همه شايد انسانهايي باشند که بزرگ ميشوند بعد از هر تابستان يا قبل از رسيدن هر بهار يا حتي يک روز مانده به ماه سبز بهمن.
من هم کوچک شده ام در نامها، در ليستها و بزرگ ميشوم در سبزي بهمن.
نامهايِ کوچک شده حتي شايد مرده باشند در تابستان، يا زير برف سنگين يا در يک روز باراني و طوفاني يا در کوه.

من نامي دارم که همان ميماند و من هميشه دو سال کوچکتر ميمانم.
من ميترسم از اينکه هر چند سال هم که بگذرد من هميشه از نامهايي دو سال کوچکتر ميمانم، از نامهايِ دگر شايد دو سال، شايد سه سال، شايد يازده سال بزرگتر ميمانم، و از نامهايِ دگر قرنها کوچکتر، بهمنها کوچکتر ميمانم.

من از دانستنِ قلب تاريکي ميترسم.

لحظه اي که ميدانم چند لحظه بعدتر خوابم خواهد برد خوشحالم.
آن لحظه را اگر دريابم با لبخند ميخوابم.

از خواب که بزرگ شدي برايت شعله را تعريف ميکنم.

پس چرا نميتوان آدم شد؟

دان ميگويد،
مادر قربون صدقه ميرود، پس هست.
دان راست ميگويد.

وسط آب يه دفعه يادم اقتاد که ونيس هم برا خودش آرزويي بودا!
بعد ترسيدم از اينکه آرزوها چقدر عادي ميشن وقتي واقعيت ميشن!

من پر از حرف نو ام.
من پر از حس جديد،
من پر از حال و هوا،
من پر از عشق و صفا،
من پر از خستگيم.
من پر از فرداها
من پر از اين راهها
من پر از پروازها
من پر از رفتن و باز آمدن ماه نو ام.
من پر از جا ماندن،
من پر از گم کردن،
من پر از آسايش
من پر از آرامش
من پر از نگرانيهايِ ناديده ام.
من پر از خنديدنم،
من پر از لبخندم،
من پر از دوق فرود آمدنم.
من پر از ترس سقوط
من پر از زلزله ام.
من پر از خواندن و خواب
من پر از تَرک زمين،
من پر از ابر هوا،
من پر از ساعتها،
من پر از خستگيِ اين راهها
من پر از بازگشتم.
من پر از حس بد دور بودن
من پر از حس قشنگِ اينجا کم بودن،
من پر از بي حسي دستانم.
من پر از مدرسه و چايِ داغ
من پر از خواب و کتاب و مبحثم.
من پر از سوغاتي
من پر از شيريني
من پر از ديدارها
من پر از دوست داشتن
من پر از عشقم چرا؟
من پر از زندگيم!
من پر از خود بودنم!
من پر از تليّم.