و نميدانم چرا باز دلم تنگ است و تنها ماندست!

بارون! من باهات حرف دارم
بارون! يادتِ بچه بودي موهات چقدر بلند بودن؟؟
يادت مياد تو سبزه زار ميدويدي و گلها رو ميبوسيدي؟؟
هنوز يادتِ اونجا رو که رو برگهايِ درختاش يه عالمه شبنم ميشست؟؟
اون اولين بار که اونجا شبنمها رو ديدم و فکر کردم برگها گريه کردن رو يادتِ؟؟
شوکا الان بزرگ شده؟؟ يه عالمه؟؟
يادته شوکا شبيه کارتونها بود اون موقع ها که بچه بود؟؟
من که اونقدر کوچک بودم،‌ اون موقع ها ميترا برام قصه ميگفت.
بعدش هم که بزرگ شدم ميترا بازم برا شوکا قصه ميگفت.
نميدونم چرا شوکا رو يه عالمه دوست داشتم.
بزرگ شده؟؟ يه عالمه؟؟ خب هنوزم يه عالمه دوسش دارم.
بارون! ميدوني اون دشتِ سبزي که تو بچگيامون ميرفتيم توش ميشستيم از همه چي و همه جا حرف ميزديم، قش قش خنده ميزديم، قل ميخورديم و آتيش روشن ميکرديم الان کجاس؟؟
بارون ميدوني شوکا و مارال و رزا روشنا چه قدرين؟؟
بزرگ شدن؟؟ يه عالمه؟؟
بارون! فکر ميکني اونهايي رو که دوست دارم همه ميدونن چقدر دوستشون دارم؟؟
اگه ميگي نميدونن خب پس ببار که بدونن.
بارون ببار تا اونهايي که هنوزم نميدونن، همه بدونن که من دوسشون دارم.
به اون شبنمها و گلها و سبزيها و کوهها و درختها و چمنها و گندمها و اون راهِ که گِلي بود و پر از صفا بگو بازم بيان پيشم. بگو من خيلي همشون رو دوست دارم.
بارون! تو رو هم دوست دارم. يه عالمه. ببار ديگه!

«بيا به سادگيِ عشق عاشق باشيم.»

سلام. من تلّي هستم. اومدم بگم که اون کيک که اون زير ميبينين دستپختِ استاد. استاد دات کامي تيلو رو خجالت داده و پيش پيش تدارکِ تولد ديده. البته تولدِ اون قورباغه خبمرِ بوده ولي تيلو تو بهمنِ. بعد اين خمبر جون خودش حرف زدن بلد نيست وقتي اين کيک رو ديد يه لبخند به من زد و من ديدم بايد بيام ار قولش از استاد تشکر کنم.
استاد از قولِ خمبر و تيلو خيلي مرسي!
تولدِ تيلو هم از اين کارا بکنين!
قربان شما!
راستي شمام اگه يه فقره از اين استادا داشتين ديگه غم و از اين حرفا هرگز.
اين هم دوتا دوستِ که رو مطلبِ آخرشون خيلي کار کردن. البته اينجا فقط ۳-۴ نفر ميان ولي خلاصه هرکي اومد بره اين هم بخونه.

و فردا باز به «حالِ» فردايمان و گذشتهء ۳ هفته پيش باز ميگرديم. و ما خوش نميداريمش اصلاً.
لطفاً با دلِ من در مدرسه اي که بسي غريب است و سرد و خاموش همراه باشيد تا آشنا شود و گرم و روشن.
دوستون داريم ما و تيلو و اينا.

گذشته يک روز آيندهء گذشته ترها بودست و حالِ گذشته هايمان.
حال در گذشته آينده بودست و در روزي گذشته خواهد شد و آينده هم حال خواهد بود و هم گذشتهء آينده تر ها.
پس با کدامين باشيم تا بودن را باشيم؟؟؟؟

قدیما یه قصه ای بود که تعریف میکردیم.
تموم شده حالا.
ولی یه جدید شروع میشه.
شاید یه روز از این قصه جدید خوشم نیاد.
شاید نخوام دیگه تعریفش بکنم، یا بخونمش.
ولی شاید هم دوستش داشته باشم و هم بخونمش و هم برا همه تعریفش کنم.
ولی اول باید بسازمش.
یه عالمه قصه میسازم که بی قصه نباشم.
فعلاً فقط باید ساخت، فرقی نمیکنه قشنگ باشه یا نه.
من که فعلاً دوستشون دارم.

من امروز در حينِ کمک کردن به مادرم در عملِ ملافه کردنِ يک عدد پتو، به اين نتيجه رسيدم که:
«آدمها خودشون رو بر اساسِ باورهايِ بقيه ميسازن.»

ديگه آبرو برا زمستون نمونده.

نو شد؟؟ ما که خواب بوديم.